بررسی کارآیی میوپلاستی عضله گیجگاهی در اصلاح دفورمیتی لب ناشی از فلج نیمه ی صورت

سابقه و هدف: آسیب عصب صورتی علل مختلف داشته و درمان های گوناگون برای آن مطرح است که مورد بحث جراحان پلاستیک است. این مطالعه به منظور تعیین کارآیی میوپلاستی عضله گیجگاهی (temporal myoplasty) برای اصلاح دفورمیتی صورت در بیماران مبتلا به فلج نیمه ی صورت مراجعه کننده به بیمارستان پانزده خرداد طی سال های 85-81 انجام گرفت. مواد و روش ها: تحقیق با طراحی کارآزمایی بالینی از نوع مقایسه قبل و بعد از عمل بر روی شش بیمار مبتلا به فلج نیمه ی صورت که به طور مستمر مراجعه نموده و کاندید خوبی برای جراحی میکروسکوپی نبودند و یا خود تمایل به انجام عمل انتقال عضله آزاد را نداشتند انجام شد. در این بیماران روش جدید انتقال تاندون عضله گیجگاهی به گوشه لب بدون استفاده از گرافت در یک مرحله انجام شد. بیماران به طور متوسط به مدت دو سال پیگیری شدند. این بیماران از نظر سن، جنس، علت فلج صورت، مدت زمان از وقوع ضایعه، عوارض و دامنه حرکت گوشه لب بررسی شدند و ضمن گرفتن فوتوگرافی قبل و بعد از عمل و معاینات بالینی، نتایج مورد ثبت و ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: از شش بیمار عمل شده، چهار نفر زن و دو نفر مرد در سنین 14±2/38 بوده. علت ضایعه در این بیماران در سه مورد تروما، در یک مورد مادرزادی، در یک مورد جراحی تومور، در یک مورد تمپانوپلاستی بود. مدت بیماری 11±7/28 بود. بعد از عمل، عارضه قابل ذکری مشاهده نشد. نتیجه عمل در حالت عادی صورت (static ) در مرحله زودرس در 50% موارد خوب و در 50% عالی بود و در مرحله تأخیری، 66% عالی، 17% خوب و 17% متوسط بود. نتیجه عمل در حالت انقباض عضلات (dynamic ) در مرحله زودرس در تمام بیماران خوب بود ولی در مرحله تأخیری این نتیجه در 50% موارد عالی، 33% خوب و 17% متوسط بود. نتیجه گیری: به نظر می رسد بازیابی حرکات لب از طریق میوپلاستی عضله گیجگاهی را می توان به عنوان جایگزین قابل قبولی برای عمل استاندارد فلج نیمه ی صورت یعنی عمل جراحی میکروسکوپی در بیمارانی که تحمل عمل طولانی را ندارند یا تمایل به انجام جراحی میکروسکوپی انتقال عضله ندارند به کار برد. پیشنهاد می شود یک تحقیق تجربی کامل در این زمینه صورت گیرد.